Begbie, καθαρός μετά από τόσα χρόνια «μαστούρας»...

Για αν φτάσεις στο σημείο να δεις με συμπάθεια την Χιμπέρνιαν, τρία πράγματα μπορεί να έχουν συμβεί.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Σενάριο πρώτο: Έχεις γεννηθεί στην «ιρλανδική» πλευρά του Εδιμβούργου, μισείς την Χαρτς και –φυσικά- οτιδήποτε αγγλικό. Βέβαια σε αυτήν την περίπτωση, αν είσαι τέτοιος δηλαδή, δύσκολα μιλάς και διαβάζεις τόσο καλά ελληνικά ώστε να επισκεφτείς το sportfm.gr…

Σενάριο δεύτερο: Στην Ελλάδα υποστηρίζεις τον Παναθηναϊκό και αφού στην Ευρώπη οι ομάδες με τα πράσινα σπανίζουν, βρήκες αποκούμπι στους «Χιμπς», λαμβάνοντας υπόψη και το γεμάτο τριφύλλια ιρλανδικό αίμα που κυλά στις φλέβες της ιστορίας της ομάδας. Αν είσαι μέλος αυτής της κατηγορίας όμως, μάλλον θα είχες διαλέξει τη Σέλτικ που λόγω τίτλων αποτελεί μια πολύ πιο «safe» επιλογή.

Το τρίτο σενάριο εργασίας έχει γραφτεί από τον John Hodge στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Irvine Welsh και έγινε γνωστό στον πολύ κόσμο όταν ο Danny Boyle μετέφερε το θρυλικό «Trainspotting» στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Το μεγάλο άγχος της «καθωσπρέπει» ελληνικής κοινωνίας ήταν πως εκείνη η ταινία θα αποτελούσε έναν… προθάλαμο που θα οδηγούσε τους θεατές (ειδικά τους νέους και άμαθους) από το σινεμά… γραμμή στον ντίλερ της γειτονιάς. Χρήση ναρκωτικών… Δύσκολο θέμα ακόμη και για τον «προοδευτικό» κόσμο του μακρινού για πολλούς 1996…

Παρά την ομαδική παράκρουση που επικράτησε εκείνη την εποχή, μάλλον τα στατιστικά στοιχεία δεν αποδεικνύουν πως υπήρξε οποιαδήποτε συσχέτιση του Begbie, του Renton ή του Sick Boy με τα χούγια που ανέπτυξαν οι νέοι εκείνοι της εποχής.

Αν και το κεντρικό σύνθημα της ταινίας ήταν «I chose not to choose life», αρκετοί ήταν εκείνοι που βγήκαν από εκείνη τη σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα, όχι μόνο προβληματισμένοι για το κυρίαρχο θέμα της χρήση ηρωίνης, αλλά έχοντας κάνει και μια υποσυνείδητη επιλογή που αφορούσε κάτι πολύ λιγότερο σημαντικό. Την Χιμπέρνιαν…

Μια ομάδα δίχως πολλούς τίτλους, με έδρα το Εδιμβούργο και με πολλές άμεσες ή έμμεσες αναφορές που πρόσθεσε ο σεναριογράφος στην προσπάθειά του να σκιαγραφήσει τους τρελούς ήρωες που ζωντάνευαν στο πανί. Η εικόνα του πάντα έτοιμου για καυγά Begbie να σακατεύει κόσμο φορώντας τη φανέλα της, τα πολυάριθμα πόστερ και αφίσες στο δωμάτιο του Μαρκ Ρέντον ή οι πολλές φορές σουρεαλιστικοί διάλογοι μεταξύ των με χαρακτηριστικά καρτούν πρωταγωνιστών έριξαν πολλούς από εμάς, όχι στα ναρκωτικά όπως ήταν ο φόβος των… νοικοκυραίων, αλλά στην αγάπη της Χιμπέρνιαν.

114 ολόκληρα χρόνια περίμενε να σηκώσει το Κύπελλο Σκωτίας εκείνη η ομάδα… Από το 1902… Σήμερα τα κατάφερε. Νίκησε 3-2 τη Ρέιντζερς, έβαλε τέλος σε μια υπεραιωνόβια γκαντεμιά που την ακολουθούσε παντού και σίγουρα έκανε εκείνα τα τόσο συμπαθητικά «πρεζάκια» να βρουν επιτέλους λίγη ησυχία... Για εκείνους τους τύπους, για πολλούς τέτοιους τύπους στις γειτονιές του Εδιμβούργου, ειδικά εκεί που το ιρλανδέζικο στοιχείο είναι έντονο όσο και η κληρονομιά των «Χιμπς» έφτασε η ώρα της δικαίωσης και των πανηγυρισμών. Τα δύο γκολ του Στόουκς κι εκείνο του Γκρέι στις καθυστερήσεις έφεραν το απόλυτο «natural high». Τώρα πια ο Begbie και η παρέα του μπορούν να «ξεχαρμανιάσουν» ελεύθερα. Στον κόσμο τους υπάρχει ένα πρόβλημα να τους βαραίνει λιγότερο…

Η αντίδρασή τους πάντως μετά τη λήξη, θύμισε πολύ «Trainspotting»... Σύμφωνα, μάλιστα, με ανακοίνωση των ηττημένων, οι παίκτες δέχτηκαν επίθεση από οπαδούς των νικητών. Μάλλον ορισμένοι δεν «ξενέρωσαν» ακόμα...

Mounted police on the pitch to try and clear #Hibs fans pic.twitter.com/YYfhiZgzwW

— Superscoreboard (@ClydeSSB) May 21, 2016